oogcontact vermijden
Iedereen vermeed oogcontact, alsof ze in stilte de storm aan de horizon erkenden. Het was een onuitgesproken begrip dat de volgende confrontatie meer verwarrend zou kunnen zijn dan alleen woorden. De gesprekken gingen langs veiliger onderwerpen, als een delicate dans bedoeld om het onvermijdelijke uit te stellen. De kamer was gevuld met verwachting – een zware, bijna voelbare spanning die zowel onheilspellend als vreemd samenbindend aanvoelde. Het was alsof we allemaal collectief onze adem inhielden, ons schrap zetten voor de komende klap.
Oogcontact vermijden
een levendige eetkamer
Het huis van de familie bruiste van activiteit toen familieleden zich verdrongen in de eetkamer. Het gekletter van borden en het geschraap van stoelen op de houten vloer mengde zich tot een symfonie van geluiden die het lage gebrom van gespannen gesprekken maskeerde, en de rijke geur van gebraden voedsel vulde de lucht met een subtiele spanning die net onder de oppervlakte lag. De beleefde conversatie verliep moeiteloos, als een zorgvuldig ingestudeerde dans om de schijn op te houden. Maar elke poging tot normaliteit voelde broos – een dunne sluier die de smeulende ondertoon van een onopgelost conflict probeerde te verbergen.
Een bruisende eetzaal
